Under pressure

Er is al veel inkt gevloeid over waarom hulpverleners in de jeugdhulp de job of organisatie verlaten, en wat er nodig is om de sector in het algemeen, en de basiswerkers in het bijzonder, zuurstof te geven om de job goed te blijven doen. In dit onderzoek gaan we niet op zoek naar de belemmeringen in het werkveld, noch naar de structurele oplossingen. Zaken die bijdragen aan werktevredenheid enerzijds en uitstroom anderzijds zijn reeds uitgebreid bestudeerd (Aveners et al, 2022; Walgenbach, 2019). De structurele oplossingen kennen we: waardering van mensgerichte beroepen in scholing, beleid en middelen.

In ons onderzoek vertrekken we echter van de aanname dat we ons als professional in een mensgerichte sector in een niet-ideale situatie bevinden: de problematieken waarmee gewerkt moet worden zijn complex, de werkdruk is groot, de middelen zijn beperkt, de structuren zijn log en de theoretische visie strookt niet altijd met de realiteit. Eerder dan naar oplossingen te zoeken, en dus aan te duiden wat er allemaal anders moet, wil dit onderzoek luisteren naar de centrale actoren binnen de jeugdhulp: hulpverleners, organisatiemanagers, beleidsactoren en ervaringsdeskundigen: Hoe kijken zij naar impact? Waar proberen zij het verschil te maken? Wat drijft hen om in de sector te blijven en wat werkt om invloed uit te oefenen? Wat hebben ze nodig om impact te genereren en van wie? Nadenken over impact, en over methodieken en vormen van arbeidsorganisatie om die impact te bereiken en te vergroten, kan niet alleen versterkend en motiverend werken voor de individuele hulpverleners en de organisatie, maar creëert ook mogelijkheden en tools om die impact sterker zichtbaar te maken voor het beleid en de ruimere samenleving die een toenemende ‘verantwoording’ vraagt voor de inzet van schaarse middelen.

Het onderzoek start met een gedegen literatuurstudie over de jeugdhulp in Vlaanderen en de succesfactoren en faalfactoren om verandering in gang te zetten in deze sector – en dit op het niveau van de cliënt, de organisatie, het beleid (Ag. Opgroeien) en de samenleving. In een tweede luik exploreren we de methodiek van storytelling in onderzoek als middel om thema’s bespreekbaar te maken en impact zichtbaar te maken voor een breder publiek. De dataverzameling zelf gebeurt aan de hand van dubbelinterviews tussen de verschillende stakeholders in het werkveld: basiswerkers, organisatiemanagers, beleidsactoren en ervaringsdeskundigen. De resultaten worden verwerkt tot een onderzoeksrapport met beleidsaanbevelingen over kansen en hefbomen om meervoudige impact te bekomen. Daarnaast willen we deze verhalen uit de jeugdhulp een plek geven in het maatschappelijk discours.